Sarawak, land van eten en hoop

Kom net terug in Sibu; een klein stadje in de binnenlanden van Sarawak. We hebben twee dagen in het bos gezeten bij het dorp Kapit met een houtkapbedrijf waar WWF af en toe -informeel -mee samenwerkt. Altijd weer goed om écht in het veld te zijn en om letterlijk en figuurlijk met de poten in de modder te staan.

Het houtkapbedrijf heeft bijna een half miljoen hectares onder haar beheer. Bijna 30% van dit gebied is opzij is gezet voor corridors om wild te laten migreren, omdat het waardevolle natuurgebied betreft of het gebruikt wordt door de lokale bevolking. Het bedrijf wil graag investeren in duurzaamheid en probeert een vergunning voor beheer van het gebied voor 60 jaar te krijgen. Normaal wordt zo’n vergunning afgegeven voor maar 20 jaar, maar pas op de langere termijn -40 tot 60 jaar- levert die investering in duurzaamheid ook economisch rendement op.

Ik ben onder de indruk van de goede wil van het bedrijf. Ze proberen oprecht om de waardevolle natuur niet aan te tasten. Zo planten ze op de ‘skidtrails’ -een pad gemaakt door een bulldozer om gekapte bomen op te halen- een lokaal boomsoort (Kelampayan) die al na 20 jaar geoogst kan worden. Dat valt gelijk met het volgende moment van houtkap. Zo verwachten ze de opbrengst te verhogen.

Een hoge piet in het bedrijf, zelf een bosbouwer, begeleidde ons in het veld. Dit leidde tot goede discussies. Gelukkig heb ik ook heel wat ervaring met bosbouw op Borneo, zodat we goed konden sparren.

Ik heb vele houtkapgebieden gezien op Borneo. Meestal doet het bedrijf 1 rondje langs de velden en het bos is al behoorlijk aangetast. In dit houtkapgebied is nog steeds sprake van een grote soortenrijkdom, terwijl het houtkapbedrijf al drie keer een ronde heeft gemaakt! Zowel vanuit perspectief van WNF als van het houtkapbedrijf staan nog veel waardevolle bomen overeind. Ik heb natuurlijk niet alles kunnen zien, maar hier blijkt weer eens dat duurzaam bosbeheer wel degelijke economisch rendabel is!

Helaas is dit tot op heden een van de weinige bedrijven die duurzaam bosbeheer echt serieus neemt. Toch kan het project op toenemende belangstelling rekenen van de bosbouw autoriteiten. Ook zij namen een duidelijk verschil waar tussen verantwoord en slecht beheerde gebieden.

Nu al dagen achter elkaar vroeg op om of het vliegtuig of taxi boten te halen. Hele dag discussiëren en uiteraard eten, want ook hier is eten erg belangrijk voor de sociale relaties. Zal blij zijn als ik morgen in Indonesië aankom en het een avondje rustig aan kan doen.

Groet, Hans